به شيوه نياکانم عاشق مي شوم

انگار دوران مدرن ،

انديشه هايش را براي عقل من نفرستاده است

به شيوه نياکانم ماليخوليا گرفته ام

ياد نگرفتم

دربستر تو آرام بگيرم

پاهايم را برهنه روبرويت بگذارم

سيگاري دود کنم

جرعه اي بنوشم

شعری از عشق برایت بخوانم و

تو عاشقانه بوسه ای نثار گونه های خیسم کنی

که مست عاشقانه هایت شده اند و ...

تنها به شيوه نياکانم

پشت پرده اي مي نشينم

حجله اي زيبا مهيا مي کنم

تا تو بعد از نبردي خونين بيايي

خودت پيراهنم را بگشايي

بيشتر ازاين شرم دارم برايت بنويسم

تو خودت به شيوه هاي فلسفه ي امروز معنايش کن

عاشقي من همين است

آدم‌ها عطرشان را با خودشان مي‌آورند  

جا مي‌گذارند و مي‌روند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند و مي‌روند

ولي توي خواب‌هايمان مي‌مانند‌

‌ آدم‌ها مي‌آيند و مي‌روند

ولي ديروز را با خود نمي‌برند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند خاطره‌هايشان را جا مي‌گذارند و مي‌روند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند تمام برگ‌هاي تقويم بهار مي‌شود مي‌روند

و چهار فصل پاييز را با خود نمي‌برند‌‌

آدم‌ها وقتي مي‌آيند موسيقي‌شان را هم با خودشان مي‌آورند

و وقتي مي‌روند با خود نمي‌برند‌‌

آدم‌ها مي‌آيند و مي‌روند

ولي در دلتنگي‌هايمان‌‌ شعرهايمان‌‌

روياي خيس شبانه‌‌مان مي‌مانند‌‌‌ 

جا نگذاريد هر چه مي‌آوريد را با خودتان ببريد‌

به خواب و خاطره‌‌‌ي آدم برنگرديد .....

هرچه صورتم راشستم
باز رد تنهایی در آیینه بود !

آدمها بايد يك چيز را درباره خودشان بدانند!

من كجا خوشبختم؟ و لزوما

منظور از جا يك مكان جغرافيايي نيست

منظور نقطه لذت زندگيست

كِی ها و با كی ها و چراهايش مهم است ...

امروز عکس تنهاییم را قاب گرفتم
عکسی در ابعاد
سه در بی نهایت . . !

حکم دل.................................؟

بار آخر ، من ورق را با دلم بُر ميزنم!
بار ديگر   حکم کن!
اما نه بی دل!
بـــــا دلــــت،دل حـــکـــم کـــن!
حکم دل:هـر کـه دل دارد بـيـانـدازد وسـط!
تاکه مادلهايمان رارو کنيم!
دل کـــه روی دل بـــيـــفـــتـــاد!
عشق حاکم ميشود!
پس به حکم عشق بازي ميکنيم!
اين دل من!
رو بـــُکـــن حـــالا دلـــت را...!
دل نداري؟!
بـــُر بـــزن انـــديــشـــه ات را...
حکم لازم:
دل گـــــــرفـــــــتـــــــن!
دل سپردن!
هـــــــــــــر دو لازم.
عشق لازم!

من در آینه رخ خود دیدم و به تو حق دادم
آه می بینم
می بینم
تو به اندازه تنهایی من خوشبختی
من به اندازه زیبایی تو غمگینم . . .

یک عُمر پریشانِ همان یک نِگهت شُد
این “دربه در خِیر ندیده” ،
دلِ رسوا …

فاصله تان را
با آدم ها رعایت کنید
آدم ها  یهو می زنن روی ترمز
و اونوقت شما مقصری . . !

میــمِ مالکیـت که حذف شـود
می شوی “عـزیزِ دل”
یعنی احتمالا عـزیزِ دلِ همـه !
می شـوی “فلانی جان”
یعنی حتما فلانی جانِ همـه !
نه عزیزِدلِ مـــن…
فلانـی جانِ مـن…
خانـوم یا مــردجانِ مــن…
میـــمِ مالکیت را که حذف کننـد از آخرِ قربان صدقه ها
می شوی یـک آدمِ بی صـاحب
یک آدمِ عمومــیِ بی کَس
مثلِ تلفن هایِ زرد رنگِ گوشه و کنارِ خیابان . . !